Za tęczowym mostkiem

Holly to jedna z dwóch samiczek z miotu H z hodowli Incredible Rats, które wzięłam do domu jako moje pierwsze, wyczekiwane szczurki.

Miała piękne, zadbane i zawsze czyste biało-kremowe futerko, które regularnie pielęgnowała. Czarne, duże oczy i uszka dumbo sprawiały, że była postrzegana jako najatrakcyjniejsza z całego stada. W dodatku jako najmniejszy szczurek była bardzo zwinna i lubiła wspinać się po klatce, jak również po moich nogach.

Holly była indywidualistką, która chodziła swoimi ścieżkami, ale była przy tym towarzyska i otwarta na ludzi. Była moim reprezentatywnym szczurkiem, którego dawałam znajomym do potrzymania, wiedząc, że ma dużo cierpliwości 😉 Dawała sobie robić zdjęcia przy różnych okazjach. Nie stawiała oporów i była w stanie znieść kilka minut „katuszy” na planie zdjęciowym.

Holly wyrosły dwa guzy, które został wycięte na początku 2021 roku. Proces gojenia był wyjątkowo szybki, ale Holly miała przez długi czas focha. Po zabiegu siedziała w kącie obrażona i nawet nie chciała jeść. Wróciła jej ochota do życia po zdjęciu kołnierza.

Enzo, szczurek prawie dwuletni, który nigdy nie zasłynął ze swojej otwartości. Raczej trzymał się na uboczu i bacznie obserwował ludzi, którzy się kręcili wokół klatki. Ludzkich rąk nigdy nie polubił. Był ostrożny i bojaźliwy. Enzo nie był typem szczurka, którego podsuwasz znajomym, aby pochwalić się swoimi pupilami. Najpierw próbujesz go do siebie przekonać, aż w ostateczności dajesz mu spokój żeby go więcej już nie stresować. Wierzyłam, że z jego ostrożnością będzie żył bardzo długo. Natomiast zapomniałam, że szczurki to chorowite zwierzątka, a do tego przewlekły stres bardzo szybko może doprowadzić do problemów ze zdrowiem 🙁 .

Zauważyłam, że Enzo zaczął się dziwnie zachowywać. Zaszył się w swojej norze i był mniej aktywny – w sumie żadna nowość! Zwykle był pierwszy w kolejce do kolacji, więc kiedy nie schodził na parter, aby dostać najlepsze frykasy to musiało dziać się z nim coś niepokojącego.

Moment łączenia i obserwowania Enzo w wannie dał mi pogląd na sytuację. Enzo się dusi.

Pojechaliśmy czym prędzej do całodobowej kliniki. Oczywiście była niedziela, więc wyboru lekarzy nie było. Niestety zwykle tak jest, że jak coś złego się dzieje, to akurat jest weekend albo święto!

Poczekałam grzecznie 40 minut i zostałam przyjęta przez tą samą lekarkę, która miesiąc wcześniej uśpiła moją Holly. A prawdę mówiąc, do dzisiaj się zastanawiam, czy mogłaby żyć dłużej gdyby trafiła do naszej sprawdzonej i dobrej Pani Weterynarz.

Enzo miał zrobiony rentgen i mimo to lekarka nie potrafiła jednoznacznie stwierdzić, co się z Enzo dzieje. Powiedziała, że może to zapalenie płuc, albo coś z sercem. Wyszłam stamtąd zielona, za to zaopatrzona w jeden antybiotyk i nadzieje, że nie jest tak źle. Enzo został przebadany, nie muszę się bać.

Lek podawałam przez kilka dni i nie pomagał. Wręcz przeciwnie – obawy się nasiliły. Enzo otwierał pyszczek jak rybka, aby złapać powietrze. Główkę miał skierowaną w dół i z trudem się poruszał. Pojechaliśmy do naszej Pani Weterynarz.

Weterynarz była przerażona widokiem Enzo. Jego stan był bardzo poważny, a diagnoza zupełnie inna. Miał guza na płucach. Enzo dostał silne leki i spędził resztę wieczoru pod tlenem. Kolejny dzień znowu spędził pod tlenem razem z Havaną do towarzystwa. W międzyczasie Pani Doktor zrobiła mu szereg badań. Jego stan zdrowia polepszył się i zabraliśmy go razem z siatką strzykawek do domu. Enzo dostawał codziennie zastrzyk sterydowy oraz zastrzyk z innym specyfikiem.

Elvis był najbardziej inteligentny z całego stada. Jako jedyny błyskawicznie znajdywał smaczki ukryte w zabawce Dog Activity. Był opanowany, spokojny, ale nie za długo posiedział na kolanach. Nie był typem przytulasa, raczej wolał w spokoju wylegiwać się w hamaku, albo zajadać się wszystkim, co mu podstawiłam. Kochał jeść i był moim największym szczurem – ważył ponad 700 gram. Był okres, kiedy wyciągałam go z klatki i chodziłam z nim na spacer do drugiego pokoju. W zawrotnym tempie odnalazł drogę do bezpiecznej klatki i nawet nie myślał żeby zwiedzić wszystkie pokoje. Raz ukrył się pod kanapą i trzeba było ją podnosić, aby Elvisa siłą wyciągnąć. Taki był przestraszony. Był typem dominanta w stadzie – nie dawał sobie w kaszę dmuchać 😉 .

Elvis pomimo swojej wagi trzymał się bardzo dobrze. Nie miał zabiegów, nie przyjmował garści lekarstw. Pod koniec jego życia diametralnie się zmienił. Można by powiedzieć, że na lepsze, bo był bardziej przyjazny i skory do pieszczoch. Niestety były to pierwsze oznaki problemów neurologicznych. Problemy z utrzymaniem równowagi, apatia, spadek wagi, problemy z trzymaniem jedzenia. Prawdopodobnie przestał częściowo, albo całkowicie widzieć. Wszystko działo się dosyć powoli i te zmiany nie były tak bardzo zauważalne.